Sve do devedesetih godina se pretpostavljalo da je Mesečeva površina suva, s obzirom na to da nema atmosferski sloj koji bi ga štitio od Sunčevih zraka. Onda su svemirske letelice koje su kružile oko Meseca uočile naznake leda u velikim i nepristupačnim kraterima u blizini njegovih polova.

Zatim su 2009. spektrometri na indijskoj svemirskoj letelici „Čandrijan-1“ zabeležili svetlosne talase koje emituje voda sa Mesečeve površine. No, i pored toga, naučnici nisu mogli sa sigurnošću da tvrde da je to zaista  voda ili hidroksil koji se sastoji od jednog atoma kiseonika i jednog atoma vodonika, a koji se nalazi u mineralima.

No, kako je Nasa danas saopštila, Kejsi Honibal iz Nasinog Godard svemirskog centra u Merilendu i njegove kolege, merenjem talasnih dužina sunčeve svetlosti koja se odbija od Mesečeve površine potvrdili hemijski sastav koji nedvosmisleno upućuje da je u pitanju voda.

Podatke je prikupila „Stratosferska opservatorija za infracrvenu astronomiju“ (Sofija), modifikovani „boing 747“ koji je imao reflektujući teleskop prečnika 2,7 metra.

Voda je otkrivena na geografskim širinama prema Mesečevom južnom polu, kako naučnici tvrde u ozbiljnim količinama, što će možda omogućiti i njenu eksploataciju za potrebe na Zemlji, o čemu će se više znati kada Nasa uspostavi koloniju na Mesecu.